Hoe ik slachtoffer werd van oplichting

Als ondernemer en eigenaar van Sturdy-Legs wil ik een belangrijke waarschuwing delen. Recent werd mijn bedrijf (maker van industriële maatwerk meubels), slachtoffer van oplichting door identiteitsfraude, met een niet-verhaalbare schade van €60.000.

Wat is mij overkomen? 
Een persoon van supermarktketen Intermarché uit Frankrijk vroeg bij mij eind vorig jaar via de mail een prijslijst op voor tafels en stoelen. Die wilden ze daar graag in hun horecaruimten plaatsen. Prima. Die vraag krijg ik regelmatig. Ook uit het buitenland. Ik hoorde er niets van en belde na een week met die persoon. Zijn er nog vragen? Kan ik nog ergens mee helpen? De Fransman, waarvan later bleek dat hij niet de persoon was waarvoor hij zich uitgaf, ging, Engels sprekend, akkoord met de aanbieding. Het totaalbedrag was circa 60.000 euro en ik gaf aan dat er 50 procent vooruit moest worden betaald. Dat was niet mogelijk, zei de man. Bij Intermarché betalen we altijd 14 dagen na de levering. Dan gaat het niet door, gaf ik aan.

Daarna belde ik toch even met mijn assurantieadviseur. Die haalde er een specialist bij. Die man gaf aan; Intermarché is een goede en betrouwbare partij! Daar kun je wel zaken mee doen hoor. Voor zo’n deal hoef je geen specifieke exportverzekering af te sluiten. We googelden de man van Intermarché en dat leek allemaal te kloppen. Ik nam weer contact met hem op en gaf aan dat ik alles goed op papier wilde hebben. Dat was prima. De hele transactie stond duidelijk zwart-op-wit, handtekeningen eronder en daarna begonnen we te produceren. Het was al december en ze wilden de artikelen graag voor de Kerst ontvangen. Ik besloot om zelf naar Parijs te rijden, met een vriend, in mijn eigen vrachtwagen. Om de tafels en stoelen daar af te leveren. Die vrachtwagen is een hobby van mij.

Donderdag reden we erheen, vrijdagmorgen om half negen waren we op de afgesproken plaats midden in Parijs. Twee heren ontvingen ons, met een pasje van Intermarché. Wij zagen allemaal supermarktproducten in de loods staan en leverden de spullen af, filmden alles, kregen de handtekeningen onder de afleveringsbrief en gingen weer. Na twee weken was er nog niet betaald. Maar oké, het was Kerst. Ik mailde mijn contactpersoon van de Intermarché. Alles ligt even stil. Na de kerstvakantie, op 8 januari, beginnen we weer en maken we het geld over, gaf hij aan. Maar ook op 8 januari werd er niet betaald. Ik was nu behoorlijk ongerust en belde met mijn contactpersoon. Maar die lijn was dood!

Ik vroeg een oud-Emmeloorder die in de buurt van Parijs woont, René, of hij op de plaats wilde kijken waar ik de meubels had afgeleverd. Na bezoek te Parijs kreeg ik het bericht, die staan er niet meer. Tegelijkertijd kregen we de beste man aan de telefoon en die gaf aan niks besteld te hebben. Inmiddels had ik iemand die goed Frans spreekt erbij gehaald en waren we erachter gekomen dat onze tafels via Leboncoin werden aangeboden, zeg maar de Franse Marktplaats. René maakte daarop een account aan en regelde een afspraak met de verkopers. Ik was woest en wilde er direct heen.

Ondanks vele slapeloze nachten was ik nog wel zo helder om mijn advocaat in Emmeloord te bellen. Die zei dat dit wel eens gevaarlijk kon worden en bracht mij in contact met een collega van hem in Parijs, die Nederlands spreekt. Zij adviseerde mij een dossier te maken en een afspraak te maken met de politie in het betreffende district van Parijs. De afspraak met de verkopers op Leboncoin was dinsdagmiddag vier uur, ’s morgens half negen zaten wij, vriend Ivo, die goed Frans spreekt, en ik aan een bureau op het politiebureau. De man daar haalde er direct een rechercheur bij. We werden zeer serieus genomen. De rechercheur zei: ‘We gaan een team samenstellen en ervoor zorgen dat jij je tafels terugkrijgt!’

’s Middags gingen we naar de afgesproken plek. We hadden gecheckt of de meubels er stonden en dat was het geval. Ivo, heel zenuwachtig natuurlijk, moest samen met een undercover rechercheur het gesprek doen. Mij zouden ze namelijk kunnen herkennen. Ik zat op het politiebureau in afwachting. Laat die tafels maar zien, zei Ivo. En toen die Franse verkopers, ze waren met z’n tweeën, de tafels op gingen halen bleek het ons product te zijn, enkele momenten later stormden al die Franse politieagenten binnen en arresteerden ze de criminelen. Wij stonden daar trillend van de zenuwen naar te kijken. 
Voor ons was het toen nog niet klaar. Wij moesten nog bewijzen dat het onze tafels en stoelen waren én ons werd geadviseerd om een civiele procedure te starten. Dit om een schadevergoeding uitgekeerd te krijgen.

Eind april waren de rechtszaken afgerond. De twee mannen werden veroordeeld tot max. vijf jaar gevangenisstraf en 1.000 euro boete. Uiteindelijk is de echte oplichter, de man die zich voordeed als de persoon van Intermarché, niet gepakt. Alleen twee loopjongens zitten nu vast.

Inmiddels is de rust bij mij en in ons bedrijf weer enigszins teruggekeerd. De financiële schade is groot. De verzekering keert niets uit omdat er vanwege die identiteitsfraude niemand aansprakelijk kan worden gesteld. 

Een schadevergoeding is max 1000 euro voor ons mits ze daar toe in staat zijn, maar net voor Koningsdag mocht ik eindelijk de resterende tafels en stoelen halen. De helft van de tafels en een paar stoelen hebben we zo nog kunnen redden. 

Heb je interesse in een tafel?
Als je interesse hebt in een gave industriële tafel (met een verhaal), dan kom ik graag met je in contact. Hieronder vind je een aantal afbeeldingen tafels die wel teruggekomen zijn. 
En ik wil andere ondernemers waarschuwen voor dergelijke praktijken. Eerst betalen, dan leveren! Dat is de belangrijkste les die ik heb geleerd.

André Mulder, eigenaar Sturdy Legs

Neem contact op